Blog 34

Dag lieve pa…

Een vechter, zoals wij van je gewend waren
tot op het laatste moment.
Je was een man van weinig woorden,
duidelijk herkenbaar voor diegenen die bij je hoorden.
Een man, vader en opa waar je op kon bouwen,
met een woord waarop je kon vertrouwen.
Achter je ligt een leven van werken en plicht
en juist dat bepaalde in alles je gezicht.
Zo bescheiden ben je gestorven

Tja zo snel kunnen de dingen dus gaan… 24 mei, de dag van de verhuizing naar hun nieuwe huis, kreeg mijn vader te horen dat de kanker was uitgezaaid naar zijn hersenen. Hij heeft nog een kleine 3 maanden in het nieuwe huis mogen doorbrengen, goed verzorgd door mijn moeder, zus, huisarts en thuiszorg. In de avond van 19 augustus blies hij z’n laatste adem uit, 74 jaar jong. 26 Augustus, na een mooie emotionele dienst, is hij begraven op een natuurbegraafplaats. Terug naar de natuur waar hij zo van hield en waarin hij zoveel tijd doorbracht. We zijn verdrietig om zijn heengaan maar dankbaar dat zijn lijden voorbij is. Zijn lichaam gaf het op maar zijn ziel is nu vrij om te gaan waar het wil!

Ik was al een eind op stoom met dit nieuwe blog maar de actualiteit dwong me om het, deels, te herschrijven. Mocht het dus wat onsamenhangend overkomen dan weet je waar het door komt…

Blog

Daar waar er bij ons, tijdens het publiceren van ons vorige blog, nog sneeuw lag beginnen nu de bladeren alweer te kleuren naar hun herfsttinten.

Het blogbericht in maart dat nogal wat reacties teweeg bracht… Fijn om te weten dat jullie met ons meeleven in deze nare tijd die helaas nog steeds voortduurt maar waarbij we het ook steeds meer een plekje weten te geven. Het vorige blog eindigde ik met te zeggen dat we “ondanks de slechte film waarin onze ouders de hoofdrol en wij een bijrol spelen” positief blijven naar de toekomst toe en nog meer dan voorheen proberen te genieten van de kleine dingen. En dat is wat we de afgelopen periode ook zeker gedaan hebben.

Over het hoe en wat lees je hieronder.

Gezondheid thuisfront

In april ben ik een week naar mijn ouders geweest. Enerzijds om ze te helpen met het opruimen en verhuizen van spullen naar hun nieuwe huis maar natuurlijk ook om met eigen ogen te zien hoe het met ze (en dan met name natuurlijk mijn vader) ging. En dat was best schrikken. Van een man die altijd klaarstond voor ons en voor een ander, nooit te beroerd om te helpen met een klus, was weinig meer over. Hij baalde er ontzettend van dat ‘ie niet zelf meer kon helpen met het verhuizen van spullen of het opruimen van zijn schuur en dat anderen dat nu vóór hem moesten doen.

Het was een druppel maar ik ben blij dat ik ze die week heb kunnen helpen. Het was fijn om weer een weekje in mijn ouderlijk huis te wonen én te leven! ’s Avonds met pa en ma aan het avondeten, praten over de hopelijk nog fijne toekomst… in hun nieuwe huis maar ook langzaam afscheid nemen van ons ouderlijk huis. Emotioneel maar ook mooi, het is goed zo.

Met Leonie haar moeder gaat het naar omstandigheden redelijk goed. De chemotherapie is pittig maar doet z’n werk zo wijzen de tussentijdse scans uit. In april zijn ze weer een weekje in Zweden geweest en eind september volgt de volgende reis naar ons mooie thuisland. Zo leven ze van doel naar doel en dat is goed én vooral ook fijn. We blijven hoop houden dat ze ook hun eerste (witte) kerst in Zweden mogen meemaken!

Toch mogen we ook hier de realiteit niet uit het oog verliezen. De chemo is geen geneesmiddel en dat beseffen we ons allemaal. Zij (en wij) plukken de dag en vieren het leven zolang het kan!

“Vakantie” in Nederland

Toen we emigreerden hebben we altijd tegen elkaar gezegd dat dat niet automatisch betekent dat we onze vakanties altijd doorbrengen in Nederland. De realiteit bepaalde dit jaar echter vóór ons. Gezien de gezondheidstoestand van Leonie haar moeder én mijn vader was het niet meer dan logisch om, tijdens de start van de schoolvakantie van de meiden half juni, een periode in Nederland door te brengen. Bezoekjes aan ouders en schoonouders stonden op het programma maar er werden uiteraard ook ontmoetingen ingepland met vrienden. Daarnaast heb ik weer even van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele collega’s op kantoor live te ontmoeten. Maar deze 2 geplande weken (wat uiteindelijk maar anderhalve week werd, waarover later meer…) voelden nooit als een échte vakantie.

Nora was mee en zowel zij als wij, zijn inmiddels erg gewend aan de rust in Zweden. Dat dit niet echt te vergelijken is met een vakantiepark in Nederland hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen… Vanaf dag één was Nora erg onrustig en sloeg ze bij elk onbekend geluid (dus nagenoeg álle geluiden voor haar) aan, óók ’s nachts! Het idee om haar alleen te laten in het huisje zodat wij de handen vrij hadden om bezoekjes af te leggen of iets anders leuk te doen bleek na één keer al de prullenbak in te kunnen. Het huilen en blaffen tijdens onze afwezigheid schijnt drie dorpen verderop te horen te zijn geweest😉 …

Dit zorgde bij zowel Nora áls bij ons voor de nodige stress en we beseften ons dat het wel eens 2 hele lange weken konden worden op deze manier. Met z’n vieren weg en Nora alleen laten leek ineens geen optie meer en dat gooide onze planning behoorlijk overhoop. Met kunst- en vliegwerk lukte het om “noodzakelijke” bezoekjes, soms gescheiden, af te leggen. Uít eten werd friet halen bij de plaatselijke snackbar en vrienden en familie die niet bang voor honden zijn nodigden we bij ons op het park uit i.p.v. dat we bij hen op bezoek gingen.

Al met al hebben we er nog het beste van gemaakt. De mensen die we wilden zien en spreken hebben we gezien en gesproken. Ook hebben we mijn ouders nog kunnen helpen met het ophalen en in elkaar zetten van enkele nieuwe meubels in hun nieuwe huis. De verjaardag van mijn vader, hij werd 74, hebben we in klein comité gevierd met een lunch in het parkrestaurant. Zo dankbaar én fijn dat we dit nog hebben kunnen beleven met hem!

Uiteindelijk hebben we besloten om 2 dagen eerder naar huis te gaan. Voor een ieder z’n rust én gemoedstoestand beter. Lekker terug naar Zweden, ons thuis en de katten, om daar hopelijk (tussen het werk door) écht vakantie te ervaren!

Zomer in Zweden

Ondanks de narigheid aan het “thuisfront” proberen we ook te genieten van de Zweeds zomer. Een zomer die overigens erg goed is en nog lekker lang voortduurt! Vorig jaar waren de maanden juli en augustus niet al te best maar dit jaar mogen we absoluut niet klagen (dus dat doen we dan ook maar niet 😊).

Vanaf begin mei barstte de lente hier letterlijk los en na een toch behoorlijk lange, strenge winter was dat wel heel erg fijn. Ondanks dat onze “echte” vakantie in Nederland figuurlijk (en trouwens ook grotendeels letterlijk) in het water viel houden we aan deze zomer vooralsnog geen slechte herinneringen over. We brengen veel tijd buiten door, gaan regelmatig samen óf met z’n viertjes op pad of gaan het water op in onze eigen boot om te zwemmen en/of te vissen!

Ja, we hebben een bootje! Nou ja, eigenlijk best een serieuze motorboot. Gekregen van onze buurtjes. Met deze, gepensioneerde, buren hebben we sinds dat we hier wonen goed contact. Ze wonen hier alleen in de zomerperiode en als zij in april weer naar Segersta komen helpen we ze met verschillende klusjes. Als “beloning” hadden zij al aangegeven dat wij, als we dat wilden, hun bootje mochten hebben. Een bootje waar zij jarenlang veel plezier van hebben gehad maar nu, door hun fysieke toestand, helaas weinig gebruik meer van kunnen maken.

Zo geschiedde dus deze zomer. Het vinden van een vaste aanlegplaats had nog wat voeten in de aarde maar toen dit eenmaal rond was konden de trossen los. We zijn inmiddels meerdere keren het meer op geweest, wat te drinken en eten mee, zwembroek/-pak aan en genieten!

Hoogtepunt van deze zomerperiode was toch ook het bezoek van vrienden uit Nederland. Hun eerste kennismaking met Zweden tijdens een mooie rondreis. De eerste drie dagen werden doorgebracht bij ons in de buurt. En in die dagen hebben we ze meegenomen in ons Zweedse leven. Van het zien van de scholen van Anniek en Iris tót lunchen op het werk van Leonie én van het bootje varen op en zwemmen in “ons” meer. Natuurlijk werd er ook heel veel bijgekletst, hebben we de verjaardag van Anniek gevierd én hebben we ze laten kennismaken met de Zweedse (eet-)cultuur.

Tijdens hun verblijf in Orsa, een week later, zijn wij nog een dagje naar hen toe geweest om te klimmen in een klimbos, lekker te lunchen én de dag te eindigen in het mooie Rättvik. Al met al heel fijn om elkaar te zien en te spreken én natuurlijk om ze een beetje mee te nemen in ons Zweden als land met al haar gebruiken en prachtige natuur 😊.

Weer terug in het ritme

Na zo’n lange vakantie, van de meiden dan, kost het altijd even tijd om weer in het ritme te komen. Het ritme dat, na 4 schooldagen in het nieuwe schooljaar, ruw werd onderbroken door het overlijden van mijn vader. Uiteindelijk zijn we één week terug naar Nederland geweest en gelukkig gaf dit geen problemen op werk- of schoolvlak. Per 2 september proberen we opnieuw het ritme op te pakken 😊.

Iris was overigens al eerder begonnen met het oppakken van het kunstschaatsen. In de één na laatste week van haar vakantie heeft ze deelgenomen aan een soort schaatskamp. Eén week lang, elke dag weer het ijs op om zo goed voorbereid het nieuwe seizoen in te gaan. Een week die voor haar zeer positief werd afgesloten met het behalen van de “tävlingstest”. Dit is een test die aangeeft of je klaar bent om wedstrijden te gaan schaatsen en dat is ze dus!

Met onze beestenboel gaat het goed! De katten Simba en Selma zijn tijdens onze afwezigheid goed opgevangen door onze lieve buurtjes. En waar Nora in juni nog met ons mee was is zij tijdens de afgelopen reis naar Nederland goed opgevangen in een dagopvang voor honden. Voor het eerst een hele week naar een opvang was best spannend, voor haar maar zeker ook voor ons… Gelukkig is alles goed gegaan.

Leren emigreren!

Oh, en voordat ik het vergeet deel ik graag nog een leuk nieuwtje met jullie! Sinds kort ben ik een nieuwe website gestart met de veelzeggende titel: Leren Emigreren.

Ik merk om me heen steeds meer dat emigreren (uit Nederland) “hot” is. Natuurlijk valt het me meer op omdat we zelf, inmiddels mag ik toch wel zeggen succesvolle, emigranten zijn maar het wordt ook onderbouwd door cijfers die hierover worden bijgehouden. Het leek me daarom een leuk idee om onze ervaringen op een informatieve manier te gaan delen met deze potentiële emigranten.

Deze nieuwe website informeert én leert de emigrant-in-spé hoe hij of zij het beste het emigratieproces kan doorlopen aan de hand van een helder stappenplan. En ik geef tips en tricks op het gebied van taalcursussen, boeken, diensten en instanties. Want uit eigen ervaring weten wij namelijk dat je “emigreren kunt leren”!

Benieuwd? Neem dan eens een kijkje op www.lerenemigreren.nl of op Facebook en wie weet raak je ook geïnspireerd 😉.

Tot slot

Wederom een blog met een verhaal… De 6 maanden die zijn verstreken sinds ons vorige blog waren niet de meest makkelijke. De onzekerheid over het naderende overlijden van mijn vader was bepalend en viel zwaar. Veel sneller dan gedacht kregen we te maken met dit ongewenste scenario maar we hebben ons er doorheen geslagen. We zijn er als gezin sterker uit gekomen.

De periodes in Nederland dit jaar én vooral de terugkomst thuis in Zweden hebben ons ook (weer) doen beseffen dat Zweden ons thuis is. Hier voelen we ons op ons gemak en zitten we op onze plek, alle vier, en dat sterkt ons.

Het vorige blog eindigde ik met te zeggen dat we positief blijven en vooruit kijken. Zo ook nu. De zomer nadert zijn einde en de herfst wordt zichtbaar én voelbaar. We bereiden ons langzaam voor op de donkere en koude dagen waarvan we inmiddels weten dat ook die de moeite waard kunnen zijn!

Lieve groet en tot de volgende blog!
Rob, Leonie, Anniek, Iris, Nora, Simba & Selma

PS. Vergeet je niet om ook weer even de foto’s van de afgelopen periode te bekijken? Ze staan in het Fotoalbum.