Ofwel, ons eerste blog uit Zweden! Nadat we ruim een jaar geleden de definitieve beslissing namen om naar Zweden te gaan verhuizen is het dan eindelijk zover, we wonen er 😊.
Het waren drukke, hectische en emotionele weken voorafgaand aan ons vertrek. Uiteraard door de “standaard” perikelen die bij een verhuizing komen kijken zoals het opruimen en inpakken maar vooral ook door het “tot ziens” zeggen tegen familie en vrienden. Van afscheid nemen is wat ons betreft dan ook geen sprake geweest, we houden het graag bij “tot ziens”!
Over die laatste, enerverende weken in Nederland, de reis naar ons nieuwe thuisland en onze eerste week in Segersta gaat dit blog. Veel leesplezier!
De laatste loodjes…
… wegen het zwaarst! Althans dat zegt het spreekwoord. Toch kunnen we dat inmiddels ook wel weer bevestigen. Na onze positieve ervaringen tijdens ons “werkbezoek” in de voorjaarsvakantie moest onze blik weer op het inpakken en opruimen. Op 28 maart was de overdracht van onze woning en alhoewel het opruimen/weggooien/inpakken gestaag vorderde moest er toch nog wel het één en ander gebeuren wilde het huis op die datum verkoop klaar zijn.
Het is ons uiteindelijk gelukt om nagenoeg alles wat we niet konden meenemen en ook niet wilde opslaan te verkopen. Sommige zaken écht last-minute (met alle risico’s van dien…) zoals de 6-persoons eettafel mét stoelen, het bureau, de bureaustoel en de vaatwasser. Andere zaken weliswaar op het laatste moment maar met goede afspraken over het ophalen zoals de droger, wasmachine en bedbodems. Wel zo makkelijk als je nog zo lang mogelijk gebruik kunt blijven maken van die spullen.
Dat die laatste loodjes ook letterlijk het zwaarst wegen hebben we gemerkt toen we met veel pijn en moeite de wasmachine van 2 hoog via 2 trappen naar beneden hadden gesjouwd (de blauwe plekken en schaafwonden zijn nog steeds zichtbaar…) én toen moest de droger ook nog!
De opslag bleek, uiteindelijk, groot genoeg. Hier had ik (Rob) nog best wat slapeloze nachten over gehad maar achteraf bleek dat gelukkig voor niets te zijn geweest. Moet wel gezegd dat we ook veel hebben weggegooid. 9 van de 10 dingen zijn het spullen en kleding die je al jaren niet meer gebruikt of draagt maar soms zijn het ook dingen die weliswaar weinig (emotionele) waarde hebben maar waarvan het gewoon zonde is dat er geen koper voor is en waarbij bewaren ook geen optie is. Ach, uiteindelijk zijn het allemaal maar materiele zaken, daar komen we ook wel weer overheen 😉
De laatste week “woonden” we op vakantiepark ’t Gelloo. Eindelijk weer even een comfortabele bank in de avond, een vaatwasser na het eten én werkende wifi! Oké, het hele huisje werd gaandeweg volgestouwd met spullen die mee moesten naar Zweden, inclusief de dakkoffer voor op de auto, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een fijne oplossing voor de laatste week waarin ons eigen huis steeds leger werd en daarmee steeds minder aantrekkelijk om in te wonen. Het aanwezige zwembad en restaurant waren een welkome bijkomstigheid voor zowel Anniek en Iris als voor ons (voor als we een keer geen zin of tijd hadden om te koken).
Tot ziens
Het moment van weggaan kwam steeds dichterbij en daarmee ook het moment om ”afscheid” te nemen. Om dit afscheid ietsje dragelijker te maken hebben we het eigenlijk altijd een “tot ziens borrel” genoemd. Dit voelt iets beter maar het uiteindelijke resultaat blijft natuurlijk hetzelfde…
De zondag voor ons vertrek hebben we een fijne “tot ziens borrel” gehad met onze ouders, schoonouders en mijn zus Rianne met Vera. Gewoon gezellig, lekker in de serre van het restaurant, in het zonnetje met een natje en een droogje. Al met al zoals we ons hadden voorgesteld en daarmee voor ons in ieder geval een draaglijke “tot ziens”. Goede vrienden hebben we “tot ziens” gezegd tijdens een etentje, een koffieafspraak of een borrel.
Dit alles ongedwongen maar desondanks toch met de nodige emoties, onontkoombaar en ook heel begrijpelijk. Wij kiezen zelf voor deze stap die voor anderen een voldongen feit is waar ze mee worden geconfronteerd. Weliswaar al langere tijd bekend maar het realiseren dat het toch écht staat te gebeuren is best pittig voor de mensen dicht om ons heen. De andere kant van het verhaal is dat wíj de stap maken en wíj het grote onbekende tegemoet gaan. Ondanks dat het onze eigen keuze is is het voor ons ook een reuzestap met alle risico’s én onzekerheden die we tegen zullen komen.
Het tot ziens van de kinderen op school verliep erg goed. Wat zijn ze verwend! Ze stonden de hele dag in de spotlights, hebben beide een presentatie gegeven over Zweden en getrakteerd op “Zweeds” gebak. De manier waarop gaf ook ons een goed gevoel. We kijken met z’n viertjes heel fijn terug op zowel het “tot ziens” als de periode die zij allebei op De Brugge hebben doorgebracht!
Het vertrek en de reis
Na de officiële overdracht van onze woning op 28 maart konden we één hoofdstuk afsluiten. We wensen de nieuwe bewoners net zo veel woongenot toe als dat we zelf hebben mogen ervaren op de Lutulistate 75!
Het volgende hoofdstuk stond daarmee ook meteen voor de deur, het daadwerkelijke vertrek! Het plan was om in 3 dagen naar ons nieuwe huis te rijden, met overnachtingsstops in Vejle (Denemarken) en Jönköping (Zweden). 3 Reisdagen van elk zo’n 600 kilometer, behapbaar en zeker met een volgeladen auto én dakkoffer wel zo prettig.
De dinsdag voor ons vertrek (woensdag 30 maart was de vertrek dag) stond ons echter nog één praktische uitdaging te wachten en dat was het inpakken van auto en dakkoffer. In theorie bedacht maar nog niet echt geprobeerd… Dat theorie en praktijk nog wel eens uiteenlopen werd ook nu pijnlijk duidelijk want we hadden toch écht teveel spullen om mee te nemen. Na wat gefoeter en een lichte zenuwinzinking nabij hebben we moeten besluiten dat er én nog wat dingen naar de opslag moesten én er toch ook nog wat zaken weg moesten. Dinsdagavond ben ik dus nog met wat spullen naar de opslag gereden, heb ik nog wat kleding in de kleding container gegooid en zijn er wat spullen weggegooid in de container van het vakantiepark. Nogmaals het was maar materieel maar het blijft zonde.
Woensdagochtend konden we uiteindelijk met een gerust hart de reis aanvangen (weliswaar nog weer even via de opslag omdat ik ernstige twijfels had of ik die de avond daarvoor wel goed had afgesloten…). Het doet écht wat met je zo’n stap 😉.
De reisdagen alsmede de overnachtingen verliepen verder zonder noemenswaardige problemen of oponthoud. Vlak voor de Deense grens hebben we de laatste euro’s opgemaakt want die hebben we voorlopig niet meer nodig. Op vrijdag 1 april aan het einde van de middag zijn we gearriveerd aan de Svedjavägen 69 waar ons avontuur eindelijk kan beginnen!
De 1e week
Waar de ene deur sluit gaat er ergens anders weer één open. Iets wat in ons geval ook letterlijk het geval is. Over de eerste week in Segersta valt genoeg te vertellen maar om het blog niet al te lang te maken probeer ik het kort te houden…
Eigenlijk stonden er 2 belangrijke punten op het programma deze week. Een afspraak bij het “Skatteverket” (de Zweedse belastingdienst) om ons aan te melden en papieren in te leveren voor de aanvraag van een persoonsnummer (soort BSN nummer). En de start van Anniek en Iris op school!
Dat eerste is een formaliteit, althans de fysieke aanvraag, het uiteindelijk verkrijgen van zo’n persoonsnummer kan vervolgens wel 18 weken duren! Helaas een feit maar als je weet dat je in Zweden voor zo ongeveer alles dat persoonsnummer nodig hebt is het wel wenselijk dat zo snel mogelijk te hebben. Goed, wij hebben gedaan wat we konden, het is nu aan het Skatteverket.
Dinsdag begonnen de meiden op school. Wederom werden ze (we) warm ontvangen maar ook meteen in hun eigen klas gezet. Bewust, om ze meteen te laten wennen aan hun eigen lerares en klasgenootjes. Naast een aantal klassikale lessen worden ze ook met regelmaat apart genomen om o.a. extra aandacht te schenken aan de Zweedse taal. Het lunchbuffet bevalt ze redelijk, de ene keer lekkerder dan de andere keer, het is ook even wennen zo te eten tussen de middag. Oh, en de gymles begint en eindigt met mindfulness, hoe relaxed 😉.
Uiteindelijk is het een goede week voor ze geweest gelukkig. Ze hebben beide al enkele vriendinnetjes gemaakt, worden goed opgevangen en begeleid door alle leraressen en leerlingen en hebben al wat huiswerk meegekregen. Ondanks de halve dagen zijn ze wel moe, het zijn toch heel veel nieuwe indrukken, schakelen tussen Engels en Zweeds en veel contacten. Begrijpelijk dus. Volgende week is het een korte week (met voor hen ook nog halve dagen) want vanaf donderdag 11.30 uur hebben ze een week paasvakantie!
Voor de rest was het deze week “business as usual”. Ook hier moeten boodschappen worden gedaan, de was gedraaid en ook het hardlopen pakken we weer op. Verder hebben we het huis inmiddels redelijk aan kant en de laatste spullen ingeruimd. Administratief zijn we redelijk bij en de postduif weet ons hier inmiddels ook te vinden (dank voor alle kaartjes, gelukwensen en lieve berichtjes!)
Tot slot
Wederom een lang blog maar niet zonder reden, het was namelijk de eerste week van ons “nieuwe” leven! Een leven dat hier vorm moet gaan krijgen en waar we ons best voor gaan doen. Dit zal niet altijd zonder slag of stoot gaan maar dat weten we, flexibel zijn en kunnen aanpassen is dus een must!
Om één voorbeeld te noemen, deze ochtend werden we “verrast” door een dik pak verse sneeuw. De laatste sneeuw was bijna verdwenen en de eerste dagen waren fris maar zonnig en droog. Vanochtend werden we dus wakker in een winter wonderland. De kinderen naar school brengen (met de auto) ging net goed maar op de terugweg kwamen we vast te zitten… Gelukkig op onze eigen oprit, bult op, maar toch. Met schop en sneeuwschuif hebben we uiteindelijk de auto weten te bevrijden en de oprit redelijk kunnen opschonen. Toen we de kinderen weer gingen ophalen ging alles gelukkig goed 😊.
Dan nog een laatste aankondiging, het volgende weekend wordt nieuwsbrief 5 verzonden. In die nieuwsbrief onder andere de laatste ontwikkelingen omtrent werk en hobby, de Zweedse taal en weer een lekker recept. Ben je nog niet aangemeld voor de nieuwsbrief doe dit dan snel (via de knop op de website) zodat je volgende week verzekerd bent van een digitaal exemplaar!
Lieve groet en tot de volgende blog,
Rob & Leonie